عصری کتاب و جزوه هامو از قفسه در اوردم و گذاشتم رو زمین و نشستم با کلی بغض نگاهشون کردم. روزی که میذاشتمشون تو قفسه شاید 10درصد به این فکر میکردم که ممکنه بازم برشون دارم و بخونمشون، 90درصد لبخند داشتم میدونی چی سخته؟ اینکه من الکی نخونده بودم من کل اون جزوه هارو حفظم واسه همین زده شدم ازشون.عصری نشسته بودم با غصه نگاشون میکردم مامان اومد تو اتاق دید چقد غمگینم. گفتم میبینی چیکار کردین با من؟ اگه گذاشته بودین به موقع ازدواج کنم الان لازم نبود کتابای چهار هزار صفحه ای بخونم و سرم گیج بره. تازه معلوم نیست قبول بشم یا نشم بدبختم کردن بخدا. اسیرم کردن خیلی غم دارم. حداقل پارسال وقتی این کتابارو میخوندم دانشجوی ترم آخر لیسانس بودم تفننی میخوندم اینارو. دانشگاه و کارآموزی تفریحم بود میومدم خونه روحیم بهتر بود میتونستم بخونم. حالا چی؟ حالا که زندانی ام. حالا باید تمام تفریحم همین اتاق و اشکام و کتابا باشه.اینبار خیلی فرق داره روحیم با پارسال. هم دانشجو بودم هم رویای ازدواج داشتم چون آقا گفته بود نزدیکای کنکور میاد خواستگاری.دیگه وسط درس خودمو نامزد کرده تصور میکردم توی ارشد. اینکه از مهر هم میرم دانشگاه هم متاهلم. حالا چی زندگی بدون لبخند خیلی سخته. همه رویاهای منو گرفتن. دیگه نه ازدواجی در کاره نه دانشگاهی وجود داره نه کار آموزی هیچی. خودمم و اتاقم.خودمم و تنهاییام خودمم و غصه هام. تا وقتی دانش آموز و دانشجو بودم مستی بابارو راحت تر میتونستم فراموش کنم چون سرگرم میشدم دلخوش میشدم به شادی با دوستام. حالا 24ساعت که هیچی کل ماه رو خونه هستم و باید در این شرایط مست درس بخونم. خیلی سخته برام هیچکس نمیتونه بفهمه.کاش میتونستم رویاهامو از ذهنم بکنم بندازم بیرون. تا دیگه امیدوار نباشه.ولی هنوزم تا میخوام یه لباس نو بخرم تصور میکنم قراره تو خونه خودم بپوشمش ذوقشو میکنم. نمیدونم چقد لباس دارم که نو نگهشون داشتم تا برای همسرم بپوشمش و زیبا بشم. میترسم اینبار هم دل لباسامو بشکنم. هنوزم اون کفش های اسپورتی که واسه دانشگاه خریده بودم تو کمد پربغضن.
تک تک کلمات این پست رو با اشک نوشتم. اشک از من جدایی نداشت. جوونیم به اشک گذشت
هم ,حالا ,خیلی ,تو ,خودمم ,داشتم ,خودمم و ,دانشجو بودم ,خیلی سخته ,کنم چون ,فراموش کنم
درباره این سایت